Bye bye pearl of Africa

Vandaag is het al mijn allerlaatste dag hier in Oeganda, ik kan echt niet geloven dat ik nu al weer terug moet. De tijd is hier voorbij gevlogen, het lijkt nog maar een paar dagen geleden dat ik hier voor het eerst kwam en nu, nu je helemaal gewend bent aan de cultuur, het eten, het verkeer, het weer, ... Moet je terug vertrekken naar de gehaastte en gestrestte levensstijl die je had. Mijn laatste dag op het project was met gemengde gevoelens, ik had voor iedereen pannenkoeken gebakken als afscheid, ze krijgen daar twee maal per dag rijst met bonen en ik vond dat ze wel eens wat anders verdienden. De avond voordien heb ik dus als een gek pannenkoeken staan bakken want ik moest er 100 hebben! Maar de blije gezichten van iedereen toen ze de pannenkoeken kregen waren het volledig waard ze kwamen zelfs buigen voor mij om me te bedanken, dat was wel vreemd want dat leek alsof ik een heel belangrijk persoon was ofzo haha maar dat doen ze hier natuurlijk gewoon uit beleefdheid.

Ik vond het vreemd om afscheid te nemen van iedereen want ik weet dat ik deze kinderen waarschijnlijk nooit meer zal terug zien en dat maakte me wel een beetje verdrietig, je hebt namelijk een maand elke dag met deze vrolijke kinderen gewerkt, gelachen, gespeeld, ... En ik moet ze dan ineens achterlaten ( ook al weet ik dat ze in goede handen zijn ). Godfrey gaat me op de hoogte houden van enkele patiënten die ik heel de maand behandeld heb en dan heb ik het over Angel, Bea, Kisembo, Teddy, Trevor, .... En nog zoveel meer. Één patiente ( Rose) gaf me een armbandje en portemonnee als afscheidscadeau, Rose is een zuster van 68 jaar die al een tijdje last had van haar knie en buj mij kwam voor behandelingen manuele therapie. Ze was me heel erg dankbaar voor alles en ze was zo lief! Ze zong me zelfs een afscheidslied, geen woorden voor.

Terwijl ik deze blog schrijf lig ik voor de eerste keer deze maand aan het zwembad, super de luxe, ik kan bijna niet geloven dat ik in Afrika zit haha. Vannacht vertrek ik terug naar België met een dubbel gevoel. Ik kijk er naar uit om iedereen terug te zien maar als ik thuis ben betekent dit ook terug werken, herexamens, thesis af maken, ... kortom het wordt een drukke periode. Al de lieve mensen die ik hier heb leren kennen en die ik moet achterlaten maken het er niet makkelijk op om terug te keren, gelukkig bestaan er tegenwoordig veel manieren om met elkaar in contact te blijven.

Bedankt aan iedereen die mijn blogs las, de reacties waten altijd leuk om te lezen. Verder raad ik iedereen aan om vrijwilligerswerk te doen als je voelt dat je dit graag zou doen, stel het niet uit of denk niet dat je geen tijd hebt... Gewoon doen, het was een onvergetelijke, geweldige ervaring. Ik heb mezelf weer wat beter leren kennen maar heb ook dingen geleerd en gezien waarvan ik totaal geen idee had dat ze bestonden. Ik heb ontzettend leuke mensen leren kennen waarvan het lijkt alsof ik ze al jaren ken en voor degene die nog nooit in Afrika zijn geweest, gewoon doen! Je hebt maar één reis naar Afrika nodig om er verliefd op te worden.

Tot in België!

Groetjes Kato

Bye bye pearl of Africa

Vandaag is het al mijn allerlaatste dag hier in Oeganda, ik kan echt niet geloven dat ik nu al weer terug moet. De tijd is hier voorbij gevlogen, het lijkt nog maar een paar dagen geleden dat ik hier voor het eerst kwam en nu, nu je helemaal gewend bent aan de cultuur, het eten, het verkeer, het weer, ... Moet je terug vertrekken naar de gehaastte en gestrestte levensstijl die je had. Mijn laatste dag op het project was met gemengde gevoelens, ik had voor iedereen pannenkoeken gebakken als afscheid, ze krijgen daar twee maal per dag rijst met bonen en ik vond dat ze wel eens wat anders verdienden. De avond voordien heb ik dus als een gek pannenkoeken staan bakken want ik moest er 100 hebben! Maar de blije gezichten van iedereen toen ze de pannenkoeken kregen waren het volledig waard ze kwamen zelfs buigen voor mij om me te bedanken, dat was wel vreemd want dat leek alsof ik een heel belangrijk persoon was ofzo haha maar dat doen ze hier natuurlijk gewoon uit beleefdheid.

Ik vond het vreemd om afscheid te nemen van iedereen want ik weet dat ik deze kinderen waarschijnlijk nooit meer zal terug zien en dat maakte me wel een beetje verdrietig, je hebt namelijk een maand elke dag met deze vrolijke kinderen gewerkt, gelachen, gespeeld, ... En ik moet ze dan ineens achterlaten ( ook al weet ik dat ze in goede handen zijn ). Godfrey gaat me op de hoogte houden van enkele patiënten die ik heel de maand behandeld heb en dan heb ik het over Angel, Bea, Kisembo, Teddy, Trevor, .... En nog zoveel meer. Één patiente ( Rose) gaf me een armbandje en portemonnee als afscheidscadeau, Rose is een zuster van 68 jaar die al een tijdje last had van haar knie en buj mij kwam voor behandelingen manuele therapie. Ze was me heel erg dankbaar voor alles en ze was zo lief! Ze zong me zelfs een afscheidslied, geen woorden voor.

Terwijl ik deze blog schrijf lig ik voor de eerste keer deze maand aan het zwembad, super de luxe, ik kan bijna niet geloven dat ik in Afrika zit haha. Vannacht vertrek ik terug naar België met een dubbel gevoel. Ik kijk er naar uit om iedereen terug te zien maar als ik thuis ben betekent dit ook terug werken, herexamens, thesis af maken, ... kortom het wordt een drukke periode. Al de lieve mensen die ik hier heb leren kennen en die ik moet achterlaten maken het er niet makkelijk op om terug te keren, gelukkig bestaan er tegenwoordig veel manieren om met elkaar in contact te blijven.

Bedankt aan iedereen die mijn blogs las, de reacties waten altijd leuk om te lezen. Verder raad ik iedereen aan om vrijwilligerswerk te doen als je voelt dat je dit graag zou doen, stel het niet uit of denk niet dat je geen tijd hebt... Gewoon doen, het was een onvergetelijke, geweldige ervaring. Ik heb mezelf weer wat beter leren kennen maar heb ook dingen geleerd en gezien waarvan ik totaal geen idee had dat ze bestonden. Ik heb ontzettend leuke mensen leren kennen waarvan het lijkt alsof ik ze al jaren ken en voor degene die nog nooit in Afrika zijn geweest, gewoon doen! Je hebt maar één reis naar Afrika nodig om er verliefd op te worden.

Tot in België!

Groetjes Kato

I did something and something changed.

Mijn laatste blog was niet zo’n vrolijke blog maar ondertussen heb ik heel wat te vertellen. Vandaag kwam Teddy (dat meisje van 8 jaar waar ik over had geschreven met haar verlamde voetjes en het ratten probleem) terug langs in Katalemwa, haat wonden op haar tenen zagen er al iets beter uit dan vorige week want vorige week kon je duidelijk zien dat de wonden vers waren en nu waren ze eerder aan het genezen had ik de indruk dus dat was positief. Vandaag had ik gevraagd of we voor haar AFO’s konden maken (een enkel voet brace ) dan zou ze veel beter kunnen stappen met haar krukken en de dokter vond het een goed idee dus ze zijn meteen de maten komen nemen dus volgende week zijn ze hopelijk klaar, alleen spijtig dat ik er dan niet meer ben. Verder wisten we ondertussen ongeveer waar ze woonde dus we zouden om 15 uur met haar mee naar huis gaan om even de omstandigheden te bekijken en eventueel wat advies te geven aan haar moeder. Ik was zo blij dat ik mee mocht gaan !

Eerst dus nog de andere patiënten verder behandelen en ondertussen ook nog de gordijnen die ik had laten maken bekijken want ze waren zo lelijk! Ik kon niet geloven dat ik hier geld voor had betaald, ze waren aan elkaar genaaid maar totaal niet op gelijk niveau het trok echt op niets. Dus nu hebben we een mama van een patiënt gevraagd om aanpassingen te maken en hopelijk gaan ze dan een beetje netter zijn. Maar ondertussen werd 15 uur natuurlijk 16 uur want zo gaat dat dan in Afrika en ook al is dit mijn vierde week hier in Oeganda, dat is iets waar ik absoluut niet aan kan wennen. Om drie uur stond ik dan ook acht al te springen om te vertrekken, maar hier werken ze zooooooo langzaam dus om dat van die gordijnen allemaal te bespreken duurde echt anderhalf uur, 1000 keer hetzelfde zeggen en uitleggen en ooooh man ik werd daar zo vervelend van haha ik dacht echt kom nu zal het welduidelijk zijn zeker ? Maar dus ondertussen was het 16 uur en tegen dat we effectief vertrokken was het 17 uur wat dus normaal het einde van de werkdag is en dan word ik pist want dan ben je weer aan het “overwerken” terwijl je heel de namiddag bijna niets gedaan hebt. Dus kort samengevat dat relaxte gedrag hier en no rush dat is dus niets voor mij precies. Maar bon om 17 uur vertrokken we dus richting de sloppenwijk waar Teddy woonde. Haar huis was ongeveer een 25 vierkante meter groot gok ik, ons tuinhuis thuis is maar een klein beetje kleiner dan hun huis maar zelfs properder en geloof mij, ons tuinhuis is NIET proper. Het huisje had drie kleine ruimtes, de eerste ruimte waar ik binnenkwam was heel klein en de vloer bestond uit allemaal keien, erger dan kasseien dus Teddy ging van hieruit op haar knieën kruipen want de vloer was te hobbelig om haar krukken te gebruiken, er liep een kip binnen rond en er was een kampvuurtje aan het branden met een pot eten erop. Verder stond er een boda boda binnen en een bankje maar die stond zo scheef op die stenen dat je er volgens mij niet op kon blijven zitten. De tweede kamer die ik binnenkwam was gevuld met een bed waar de moeder samen met haar pasgeboren baby sliep, verder stonden er twee kleine zetels die er zelfs op een stort slecht zouden uit zien, volledig gescheurd en beschimmeld. Ik kan echt niet zo goed beschrijven hoe het eruit zag maar ik kan je verzekeren dat je je niet kan voorstellen hoe deze mensen leefden, zelfs voor in de sloppenwijken was het erg. Uit het gesprek bleek dat enkel Teddy problemen had met de ratten en we vermoeden dat dit komt omdat ze als enige op een matras op de grond moet slapen, de rest heeft een bed. De matras was bovendien beschimmeld en helemaal afgeknabbeld, er zat niet eens een hoes overheen. We vroegen de moeder of ze iets kon ondernemen tegen de ratten maar ze wilde geen vallen zetten of vergif strooien aangezien ze veel kleine kinderen heeft. Oke dan zag ik maar één oplossing, ik heb een bed gekocht voor Teddy. Een metalen bed (want hout zouden ze kunnen kapot maken en verbranden ofzo) een matras met beschermhoes aangezien ze incontinent is en lakens voor op het bed. Godfrey heeft de mama duidelijk gemaakt dat het bed enkel voor Teddy is en dat ze moet zorgen dat de lakens aan het voeteneinde goed onder de matras gestopt worden zodat er geen ratten onder kunnen. Ik weet dat het eigenlijk niet zo goed is van mij want nu geef ik deze mensen iets en dan kom ik over als de vrijgevige “rijke” Muzungu en dat mag niet maar de gedachte aan die ratten en haar voetjes deed me zo slecht voelen en nu weet ik tenminste dat haar voetjes kunnen genezen. Godfrey gaat Teddy bovendien opvolgen als ik weg ben en hij komt regelmatig ook eens terug kijken hoe het gaat met het bed om zeker te zijn dat ze het bed niet verkopen.

Nu kan ik tenminste een beetje met een gerust hart terug naar huis keren, ook al weet ik dat dit één meisje is van de vele kinderen die in deze omstandigheden leven. Ook al lopen de kinderen hier vrolijk door de straten te spelen met elkaar, bij ons zouden de kinderen weggehaald worden door de kinderbescherming en de ouders zouden waarschijnlijk de gevangenis in belanden wegens kindermishandeling. Ik zag ook dat er wel toiletten waren voor de hele buurt die er wel redelijk uitzagen maar daar moeten ze meestal voor betalen en dat geld hebben ze niet. De kinderen gaan sowieso niet naar het toilet want die hebben meestal alleen een T-shirt aan en gaan gewoon door hun benen en beginnen te plassen. Voor alle duidelijkheid, ik heb het hier enkel over de sloppenwijken en er zijn zeker ook andere leefomstandigheden die wel oke zijn.

De laatste twee weken waren dus een rollercoaster van emoties, ik ben zo kapot ! de laatste dagen ben ik pas om 19 uur thuis (net voor het donker) en dan in combinatie met die verschillende emoties… Ik zou dagen aan een stuk kunnen slapen om bij te komen denk ik. Vorig weekend zijn we bijvoorbeeld op safari geweest en dat was zo overweldigend prachtig dat je dan weer even alle miserie die je gezien hebt vergeet.

Maar ik kan ondertussen zeggen dat ik toch voor minstens één meisje iets goed heb kunnen doen, voor hen is het natuurlijk allemaal God die dit geregeld heeft, en God die mij gestuurd heeft en die me heeft gezegd om dit alles te doen. I did something and something changed.

If you change nothing, nothing will change.

Vandaag neem ik even de tijd om nog een blog bericht te posten aangezien ik het vandaag voor de eerste keer echt moeilijk heb gehad. Oke ik heb al wat verteld over de sloppenwijken en dat dit voor mij heel erg wennen was maar wat ik vandaag heb meegemaakt ging alles te boven.

Gisteren had ik een super fijne werkdag gehad, heel erg veel patiënten en Godfrey had zelfs een aantal rugpatiënten laten komen zodat hij kon zien hoe ik manuele therapie toe pas. Ik heb hem dan ook een heel gemakkelijke manipulatie geleerd van de bovenrug, een tractiemanipulatie waar je niets verkeerd mee kan doen en toen die manipulatie lukte was het echt feest, hij was zo blij!

Over Angel hebben we vandaag ook gebrainstormd want behandelen haar nu wel twee keer per dag maar ik denk echt dat ze me haat want ze schreeuwt het uit van de pijn als ik haar benen probeer te strekken en er zit dan nog niet eens rek op haar spieren. Ze heeft volgens mij ook ongelofelijk veel last van fantoompijn, dan heeft ze dus pijn in het deel van haar been of voet die er eigenlijk niet meer zijn. Bij ons in België krijg je pijnstillers en medicatie om de fantoompijn te verminderen maar dit meisje heeft niets, zelfs geen gewone pijnstiller. Mijn hart breekt telkens weer als ik haar zo zie huilen en Godfrey komt dan nog even lekker hard bijduwen want ik ben veel te soft, “jij kan niet tegen huilende kinderen he?” ik probeer de kinderen altijd zo min mogelijk pijn te doen terwijl ik toch bereik wat er bereikt moet worden en als ze huilen probeer ik ze nadien altijd te troosten maar dat doet hier niemand. Is dat nu zo’n rare eigenschap van mij, de neiging te hebben om kinderen te troosten die je net pijn hebt gedaan ?
We hebben vandaag nog maar eens besproken wat we zouden kunnen doen om niet telkens weer van nul af aan te moeten beginnen. Ik stelde voor om een soort van spalk te maken waar ze mee kon slapen of die ze gewoon overdag kon dragen, een soort van spalk die langs de voorkant open is en waar ze haar been dan in moet leggen maar dat zou ze constant zelf uit doen dus dat idee werd afgevoerd. De rest stelde voor om haar knie in te gipsen maar dat leek mij dan weer geen goed idee aangezien haar spieren dan ook weer zouden verslappen en haar gewricht zou gaan verstijven dus nu weten we eigenlijk niet wat we nog meer zouden kunnen doen. Hopelijk vinden we nog een oplossing.

Vanmiddag kwam er een groepje schoolkinderen uit de sloppenwijken langs, de sociale werkers van de school namen de kinderen met beperkingen voor de eerste keer mee naar Katalemwa. Een heel erg lief meisje van 8 jaar oud kwam op krukken de kinézaal binnen “gewandeld” haar onderbenen waren verlamd. Toen ik haar enkels wilden gaan mobiliseren zag ik dat ze allemaal wonden aan haar tenen had, haar kleine teen was zelfs helemaal weg… Ik dacht eerst dat het gewoon allemaal wondjes waren van haar schoenen maar blijkbaar waren het ratten die het vlees hadden opgegeten. Ik kon dit echt niet geloven maar Joshua en Godfrey deden er heel luchtig over en zeiden dat er nu eenmaal ratten zitten in de sloppenwijken en dat ze daar niet veel aan konden doen aangezien de mensen daar vaak maar één ruimte hebben om te koken en te slapen. Toch kon ik me hier absoluut niet bij neerleggen, toen ik het verhaal hoorde moest ik zo hard vechten tegen mijn tranen, dit kon gewoon niet waar zijn. Ik vroeg de sociale werkster van de school hoe haar thuis situatie was maar ze konden me daar geen antwoord op geven aangezien ze het meisje enkel op school zagen. Wel wisten ze dat de moeder nu in het ziekenhuis was omdat ze moest bevallen dus vermoedelijk is dit meisje alleen thuis, Godfrey dacht ook dat de moeder gewoon niet naar het kindje om keek omdat ze een lichamelijke beperking heeft en dat gebeurd blijkbaar wel vaker in de sloppenwijk, ouders wachten dan gewoon tot het kind sterft maar dit kind heeft natuurlijk maar een lichte beperking !
Ik kon mijn oren niet geloven, ik heb de verpleging gevraagd om de wonden te verzorgen want dat hadden ze dus niet gedaan he, de dokter had haar gewoon doorgestuurd naar ons en niet naar de verpleging. Aan de sociale werkers heb ik gevraagd om toch contact op te nemen met de ouders of uit te zoeken waar ze wonen, dan kan er iemand van het project de ouders opzoeken om even uit te leggen wat er allemaal aan de hand is en hoe ze hier mee moeten omgaan. Ik hoop echt dat ik mee mag, zodat we de ouders duidelijk kunnen maken dat de wonden verzorgd moeten worden want dit meisje heeft natuurlijk ook geen gevoel in haar voeten en voelt die pijn niet. Bovendien gaat ze waarschijnlijk nog een ziekte oplopen of al hebben opgelopen door de ratten.
In het begin waren Godfrey en Joshua me een beetje aan het uitlachen omdat ik zo heftig reageerde op het verhaal van het meisje maar toen ze zagen dat ik het er echt moeilijk mee had zeiden ze zelf nog nooit zo iets heftig gezien te hebben en dat ze er echt alles aan zouden doen om de ouders te zoeken en om het probleem aan te pakken. We waren samen naar oplossingen aan het zoeken en toen kon ik mijn tranen niet meer tegen houden, ik begon daar te wenen seg oooh ik schaamde me zo want nu voelde ik me het verwende Belgische meisje dat nergens tegen kan. Ik kreeg de zielige grote ogen van dat meisje niet meer uit mijn hoofd, wetende dat haar wonden veroorzaakt werden door ratten ! Gisteren vertelde ik nog over grote spinnen en hoe bang ik daar voor was, dat is niets in vergelijking met dit verhaal. Heel de dag moest ik me inhouden om er niet aan terug te denken want dan schoten de tranen meteen terug in mijn ogen.

Momenteel heb ik echt geen zin om over twee weken terug naar huis te gaan, ik wil mijn patiënten kunnen opvolgen en zien beter worden, ik wil dit meisje opvolgen en haar ouders opzoeken, zorgen dat haar wonden genezen en een oplossing zoeken voor het rattenprobleem. Helaas moet je die dingen van je kunnen afzetten en realistisch zijn ook al weet je nu wat er allemaal gaande is aan de andere kant van de wereld. Toch hoop ik nog iets te kunnen betekenen voor dit meisje voor ik weer naar huis toe ga. If you change nothing, nothing will change.

Korte samenvatting van week 2

Wat een verhalen heb ik weer te vertellen, we zijn dit weekend naar Banda island geweest met de vrijwilligers maar ik ga eerst verder vertellen over de vorderingen op het project.
Angel, het meisje waar ik in mijn vorige verhaal over vertelde maakt ondertussen vorderingen en ik ben ook te weten gekomen wat er met haar onderbenen gebeurd is. Ik weet niet precies hoe lang geleden maar ik weet wel dat er een trein over haar onderbenen is gereden, als gevolg daarvan is ze dus op haar knieën beginnen rondwandelen maar uiteindelijk hebben ze haar onderbenen dan toch geamputeerd. Toch liep ze nog steeds rond op haar knieën waardoor haar benen dus constant gebogen zijn en waardoor we haar spieren steeds terug moeten gaan op stretchen. Bovendien is de wonde aan haar linker stomp nog steeds niet helemaal dicht en bij het stretchen trekken we die onbewust dus eigenlijk terug een beetje open en ik denk dat dit de voornaamste reden is voor de pijn tijdens het stretchen. Dat ze constant op haar knieën rond liep vond ik eigenlijk echt geen goed idee aangezien ze haar knieën zo ook contant gebogen hield. Daarom stelde ik voor of we geen rolstoel of iets konden regelen voor haar zodat ze zich wat makkelijker kon verplaatsten en haar knieën kon strekken zodat haar wond ook in gestrekte positie dicht kon groeien. Binnen het uur was dit in orde, ze respecteren mijn mening echt wel heel erg en dat vind ik wel leuk. Godfrey vraagt ook constant wat ik ervan denk en hoe ik het zou doen dus dat apprecieer ik wel. Verder had ik voorgesteld op Angel twee maal per dag te behandelen aangezien haar ouders niet op het project zijn en ze verder dus niemand anders heeft om samen de oefeningen te doen. Ze waren zo blij dat ik dat wilde doen, dat vond ik echt heel vreemd want ik zit anders in de namiddag toch heel vaak zonder patiënten dus ik snap niet dat ze zelf niet op dat idee gekomen zijn. Hopelijk gaan we nu snel vorderingen boeken met Angel.

Op donderdag kwam Trevor voor de eerste keer langs in de kinesitherapie zaal. Een jongen van vier jaar met kinderverlamming, hij had net zijn spalken gekregen en we gingen voor de eerste keer proberen de stappen tussen de parallelle barren. In het begin leek hij net op Bambi die voor de eerste keer op zijn pootjes stond, echt super schattig want hij had nog nooit gestapt dus hij had nog geen controle over zijn benen en hij zwaaide zijn benen veel te ver naar voor of naar opzij waardoor hij bijna in spagaat viel. Na een paar minuten begonnen zijn armen helemaal te trillen van vermoeidheid maar hij wilde niet stoppen! Ondertussen gaat het stappen al veel beter maar hij heeft nog altijd weinig controle over zijn linker been dus daar moeten we op blijven oefenen.

Mijn werkweek eindigde op donderdag want op vrijdag vertrokken we dus naar Banda island, een eiland ergens op Lake Victoria. Om daar te geraken moesten we eerst een boottocht maken van 2 uur en 30 minuten en omdat er in Lake victoria een parasiet zit werden we de boot in gedragen haha super grappig maar eigenlijk was dat helemaal niet nodig want ik heb er heel het weekend in gezwommen, we moeten gewoon zorgen dat we na 6 weken even pilletjes innemen zodat de parasiet niet actief kan worden. We waren met een groep van ongeveer 16 personen op het eiland, super gezellig. Aan de andere kant van het eiland was er een klein vissersdorpje waar ongeveer 400 mensen woonden. We zijn naar dat dorpje gewandeld en Andrew de eigenaar van het eiland zei dat wanneer je bang was voor spinnen je beter mee kon gaan met de boot, maar ik vond dat ik niet flauw moest doen en dat ik mee moest wandelen. Spinnen zo groot als mijn hand tegengekomen!!!!!!! Maar ik ben toch blij dat ik mee gewandeld ben want op een gegeven moment stonden we op het hoogste punt van het eiland en dat was echt onbeschrijfelijk mooi.

We sliepen in tenten en blijkbaar was ik de eerste nacht gillend wakker geworden “ aaah er zit een kei grote spin in de tent !” Gelukkig heeft Tirzah me toen wakker gemaakt hahaha ja als je die spinnen had gezien dan had je ook nachtmerries gekregen hoor, zeker als je zo’n panische angst voor spinnen hebt als ik. Heerlijk was het daar en het eten was vers gevangen vis met heerlijke zelfgemaakte frietjes, we hebben daar geen honger geleden en ik was blij dat het eens wat anders was dan rijst met bonen. In Lake victoria zitten er nijlparden en krokodillen gelukkig komt het nijlpaard dat in de buurt van Banda Island zit alleen maar ’s nachts opdagen, dan komt het zelfs soms op het langs wat rondsnuffelen.

Ik denk dat dit weekend de enige moment was dat ik een klein beetje kleur heb kunnen opdoen want op het werk zit ik constant binnen, ik heb me zoooooo goed ingesmeerd met een sunblock en toch ben ik verbrand, de rest smeerde zich maar half zo vaak in dus ik was nog aan het zeggen dat ik de enige ging zijn die niet ging verbranden maar nee… de enige die verbrand was. Dit weekend hebben we dus echt niets gedaan behalve gezwommen en in de zon gelegen.
De kinderen op het eiland moeten naar school op een ander eiland maar op die school worden de kinderen echt mishandeld daarom willen Andrew en zijn vriendin Nora een school opstarten op het eiland, ik hoop voor hen dat het allemaal in orde komt want je merkt echt aan sommige kinderen dat ze niet meer durven praten omdat ze geslagen worden op die andere school als ze praten omdat ze daar met 50 in een klas zitten.

Na een heerlijk weekend relaxen vertrokken we terug naar huis, toen we na de lange boottocht weer aankwamen in Entebbe renden alle mannen het water in en begonnen ze aan onze armen te trekken om ons uit de boot te dragen, op die moment voelde ik me echt niet op mijn gemak want er werd langs alle kanten aan ons en onze bagage getrokken. Uiteindelijk heb ik me gewoon uit de boot laten dragen en is alles goed gekomen maar er was een gezin bij met kinderen en ze trokken die kinderen dus ook uit de boot! Gelukkig is de vader toen goed kwaad geworden en is alles goed komen hoor.

Voila en vandaag was het de eerste werkdag van week drie al ! :-(( het gaat echt veel te snel voorbij, het enige positieve puntje daaraan is dat ik mijn vriend snel weer terug zie haha. Godfey zit me ook nog steeds te overtuigen om minstens twee jaar daar te blijven, hij snapt precies niet dat ik terug moet gaan werken in België. Ik had ook nog een serieus gesprek gehad met Godfrey over het leven in Oeganda en je kan gewoon niet geloven hoe weinig hij verdiend. Per maand krijgt hij 400 000 Shilling dat is dus ongeveer € 150 daar zou je in België gewoon niet van kunnen overleven! Dat is dan het loon van iemand die gestudeerd heeft he, ik denk wel dat hij recht heeft op een hoger loon maar op de één of andere reden moet hij daar nog even op wachten. Volgens mij kom ik hier echt over als een verwend nest want ik zei bijvoorbeeld dat ik ook echt niet snapte waarom de lokale mensen geen helm dragen als ze meerijden met een Boda boda, dat is echt zo gevaarlijk zei ik. Godfrey antwoordde hierop “ja ik weet het maar we hebben geen geld om een helm te kopen” Toen wist ik natuurlijk even niet meer wat zeggen.

Hoe weinig de mensen hier ook hebben, ze zijn hier echt wel gelukkig. Ik ben in totaal een uur per dag onderweg naar het werk en dan kijk ik altijd rond, de mensen staan altijd op straat te babbelen, de kinderen zijn met elkaar aan het spelen want ze hebben natuurlijk helemaal geen tv, ipad, computer of weet ik veel wat. Ondertussen ben ik wel gewend aan de armoede en de cultuur hier, voor mij is het gewoon even een schok omdat ik weet hoe anders ik leef, hoe verwend ik ben en hoe goed ik het heb maar de mensen hier weten niet beter en zijn gelukkig met hoe ze leven ( de meeste toch) ik denk zelfs dat sommige gelukkiger zijn dan de mensen in België.

Zo dat was weer een heel lange blog post maat ik kon hem niet korter maken en nu heb ik zelfs nog niet alles verteld. Oh ja aan iedereen die ik beloofd had een kaartje te sturen, dat kan ik helaas niet doen want ze hebben hier geen post denk ik. Ze hebben hier zelfs ook geen straatnamen en krijgen hier zelf ook geen post aan.

Katalemwa Cheshire home

Vandaag zal ik even wat meer vertellen over het werk dat ik hier doe, dat is tenslotte waar het hier eigenlijk om gaat. In Katalemwa behandel ik veel kinderen met cerebral palsy of kinderverlamming, omwille van die verlamming vertonen hun spieren in benen en/of armen heel erg veel spasticiteit waardoor hun voetjes en benen vaak in een gebogen positie staan. Als de kinderen hier voor de eerste keer aankomen is het vaak zo erg dat ze het uitschreeuwen van de pijn als we hun ledematen willen stretchen, daarom worden ze vaak ingegipst zodat we de ledematen telkens verder en verder in een normale positie kunnen brengen, wanneer dat gelukt is worden er indien nodig spalken gemaakt zodat we kunnen proberen om te staan en eventueel te stappen. Je ziet er echt ongelofelijke resultaten mee als je vergelijkt hoe de kinderen oorspronkelijk aankwamen in Katalemwa. Van de ouder die het kind vergezeld, wordt verwacht om bij het kind te blijven tijdens de kinesitherapie sessies en mee te helpen zodat ze het nadien thuis zelf kunnen doen.

Angel is een meisje van 14 jaar waarbij beide onderbenen geamputeerd werden, voor de amputatie wandelde ze rond met haar knieën in schoenen waardoor ze haar onderbenen niet moest gebruiken. Ik weet niet wat er precies mis was met haar onderbenen maar nu zijn ze dus geamputeerd. Omdat Angel altijd met gebogen knieën rond “wandelde” heeft ze nu heel veel problemen met het strekken van haar knieën, terwijl dat heel belangrijk is om met haar prothesen te kunnen stappen. We zijn nu dus volop bezig met het stretchen van haar hamstrings maar dat doet ongelofelijk veel pijn voor haar, heel zielig want die kinderen hier beginnen niet te wenen maar het is eerder een soort gejammer. Gelukkig kon ze erna weer terug lachen. Angel heeft speciale prothesen gedoneerd gekregen van een man uit Nieuw-Zeeland.

De kinderen hier luisteren eigenlijk wel niet zo goed naar mij haha ik denk dat ik te lief ben. Als Godfey ( ik weet nu eindelijk hoe je zijn naam spelt) nog maar boos kijkt en zijn wijsvinger op steekt dan luisteren die kinderen meteen ! De mensen hier gaan wel heel hardhandig om met hun kinderen moet ik zeggen, baby’s worden hier gewoon aan hun arm opgetild, ik ben heel de tijd bang dat ze die schouder uit de kom gaan trekken!

Ik behandel hier nu ook een aantal patiënten die een dropvoet ontwikkelden na een injectie: post injection paralysis zoals ze het hier noemen. In België komt dat gelukkig bijna niet voor terwijl ik hier nu al drie kindjes behandel met dit probleem. We hebben hier geen elektrische stimulator ter beschikking dus we kunnen ook niet nagaan of de spier eventueel op die manier geactiveerd zou kunnen worden. Nu zorg ik er gewoon voor dat zijn voet soepel genoeg blijft en doen we wat oefeningen om de sensibiliteit na te gaan, hij moet dan zijn ogen sluiten terwijl ik zijn voet aanraak of er wat aan krab als hij het voelt moet hij me aanduiden waar hij het voelt. Verder doen we wat stabiliteit oefeningetjes.

Het is hier echt wel heel erg leuk, ik voel me al helemaal thuis, de mensen zijn hier echt zo vriendelijk. Daar kunnen de verzuurde Antwerpenaren nog wat van leren. Morgen worden ook de gordijntjes al opgehangen in de kiné zaal, als het over geld doneren gaat dan kunnen ze plots snel werken hoor dat is ongelofelijk haha.

Het is hier trouwens super goed weer, warm en ik heb hier nog geen druppel regen gezien. Blijkbaar ben ik net op de juiste moment gekomen want in juni en augustus zou het ongelofelijk veel regenen en in juli is het meestal goed weer (jeeeej).

Zo nu weten jullie wat meer over mijn patiënten hier op Katalemwa.

Habari

Dit weekend zijn we dus met alle vrijwilligers een weekendje naar Jinja geweest, dit is een stadje aan de bron van de Nijl. We vertrokken zaterdagochtend om 8 uur maar onze gids was er natuurlijk pas tegen half 9 (zo gaat dat hier in Oeganda). We moesten eerst ongeveer twee uur rijden naar Mariba forest want daar gingen we een wandeling maken. Mariba forest is het tweede grootste forest in Oeganda, er zaten allerlei soorten dieren en insecten zoals luipaarden en apen en dergelijke. Gelukkig hebben zijn we geen luipaard tegen gekomen maar de apen hebben we wel gezien, het was wel leuk om eens apen in het wild tegen te komen, ze sprongen van boom naar boom boven onze hoofden. Gelukkig ook geen vieze spinnen tegengekomen, wel een hele grote duizendpoot maar dat is nog altijd minder vies dan een spin vind ik. Na onze wandeling zette we onze toch verder naar Jinja, daar aten we eerst iets, een soort van gegrild broodje maar het was ook weer niet lekker (ik mis het Belgische eten al wel).

Toen we eindelijk aankwamen aan de Nijl gingen we met de boot naar de plaats waar Lake Victoria eindigt en de Nijl begint. We mochten in het water gaan en dus echt op de bron van de Nijl poseren voor een foto, ik had voor de zekerheid toch maar even gevraagd of er geen krokodillen of nijlpaarden zaten maar die kwamen niet voor in dit deel van de Nijl dus de kust was veilig haha. Ongelofelijk mooi op en rond de Nijl en hier gingen we dus nog een heel weekend verblijven !

Na ons boottochtje reden we verder naar de plaats waar we gingen overnachten het was een soort hostel: “Nile River camp” Toen we onze kamer zagen dacht ik wel even neeeeeeeeeeeee hier ga ik geen oog dicht doen, er zaten allemaal insecten binnen en het plafond was gemaakt van allemaal bamboe takjes waar dus sowieso ook heel veel beesten tussen zaten en ja als er iets is waar ik vies van ben…. beestjes, juist ja. Maar bon je bent in Afrika dus je moet niet flauw doen, buiten de kamers was het er trouwens geweldig ! Een prachtige zonsondergang en we hadden voor het eerst lekker gegeten dus het dat was allemaal prima, de aapjes liepen hier ook gewoon over het gras en slingerde van boom tot boom dus de avond was perfect. Maar toen moesten we gaan slapen….Natuurlijk zat er net een salamander binnen toen we gingen slapen, Haha ik had heel mijn trui aangedaan en mijn kap over mijn hoofd getrokken, broek in mijn sokken gestoken en me volledig ingesmeerd met muggenmelk om de insecten weg te houden (we hadden namelijk ook geen klamboe daar) en dan nog eens mijn deken over mijn hoofd getrokken. Daardoor had ik het natuurlijk veeeeeeeel te warm haha waardoor ik helemaal niet kon slapen dus ik zei tegen mezelf kom op Kato niet flauw doen, toen heb ik me dus wat comfortabeler gelegd en ben ik in slaap gevallen (jeeej).

De volgende ochtend bracht onze gids ons naar een craft market, daar konden we allerlei souvenirs kopen. Ze hadden echt zo veel leuke dingen maar uiteindelijk heb ik helemaal niet zo veel gekocht, voor één keer heb ik me kunnen inhouden hoewel alles hier echt heel goedkoop is, een flesje coca cola kost hier nog geen euro. Om ons weekendje af te sluiten gingen we paardrijden langs de Nijl, echt geweldig ! Ik was wel een beetje zenuwachtig in het begin want het was al heel lang geleden dat ik nog eens op een paard had gezeten en omdat ik de grootste was moest ik op het grootste paard. Gelukkig voelde ik me helemaal op mijn gemak want de paarden waarden super goed getraind. Degene die wat sneller wilden gaan mochten mee in draf en galop, dat heb ik dus gedaan. Draven had ik vroeger al eens gedaan maar galop was de eerste keer hahaha de mensen die beweren dat paardrijden geen sport is hebben echt nog nooit op een paard gezeten of hebben er enkel op gezeten en gewandeld want oh boy ik ben vandaag zo stijf als iets in mijn knieën en benen. Ik ben er bovendien ook bijna afgevallen en niet tijdens het galopperen hoor gewoon tijdens het stappen, we wandelden namelijk door de sloppenwijken en dan zo een stuk langs de Nijl. Toen we voorbij een paar kinderen kwamen deden die mijn paard schrikken, ik weet niet precies wat er gebeurde maar ik weet wel dat ik ineens naast mijn paard hing, één been nog in de stijgbeugel dus ik kon me nog rechttrekken haha. We deden echt een hele mooie tocht langs het water dat was echt onbeschrijfelijk mooi , als we nu iets later waren geweest hadden we dit dus tijdens de zonsondergang gedaan , stel je voor zeg.

Vervolgens wat het tijd om terug naar Kampala te gaan, daar zijn we nog een pizza gaan eten en eindelijk konden gaan slapen want ik was echt helemaal kapot.

Allemaal goed en wel maar ik ben hier natuurlijk om vrijwilligerswerk te doen dus vanmorgen om negen uur begon ik weer aan een nieuwe werkdag. Weer heel wat nieuwe kinderen gezien en weer wat vorderingen gemaakt met enkele kinderen maar toch vond ik vandaag niet zo’n leuke werkdag. Ik had helemaal geen gevoel van voldoening of zoiets, Gunfrey heeft vandaag namelijk maar één patiënt gedaan en de rest heb ik allemaal behandeld dus ik had echt het gevoel dat ik hier evengoed niet had kunnen zijn. Natuurlijk ben ik het ook gewoon om door te werken dus we waren tegen twee uur klaar. Toen hebben we gegeten (rijst met bonen, wat anders…) en heb ik letterlijk tot vier uur moeten wachten tot er nog een patiënt terug was van school, om half zes was ik klaar. Met andere woorden ik heb heel de dag niets gedaan en toch heb ik moeten “overwerken”. Dat wachten en stilzitten vond ik dus echt verschrikkelijk, dat zijn wij ook helemaal niet gewoon, wij zijn altijd bezig met werken in België ! Ik ben dan maar bij de ergotherapie gaan helpen en met wat kindjes gaan spelen maar ze kunnen natuurlijk niet echt spelletjes spelen omwille van hun beperkingen. Ik heb ook even met Gunfrey overlegd wat we zouden kunnen verbeteren aan het kiné lokaal, nu gaan we met een deel van het ingezamelde geld gordijntjes plaatsten om de kamer op de delen zodat de kinderen een beetje meer privacy hebben, nu staat de deur heel de tijd open, iedereen loopt binnen en buiten terwijl die kinderen op tafel liggen dus zo geven we ze iets meer privacy. Verder zou ik graag nog wat hulpmidden willen doneren om wat krachtoefeningen te kunnen doen want dat hebben de kinderen hier echt nodig maar we hebben hier niet het nodige materiaal dus we moeten steeds improviseren en dat is niet altijd handig.

Vandaag heb ik ook kennis gemaakt met een super schattig patiëntje genaamd Kato, dat wil dus zeggen dat het een tweeling is waarvan hij de jongste is. Super schattig ventje van ongeveer 3 jaar met een groot gezwel in zijn nek dat ze nog moesten weg halen. Hij wilde heel de tijd met me spelen, echt ik zou hem zo mee naar huis kunnen nemen (maar dat zou ik met alle kinderen kunnen).

Als ik patiënten heb dan amuseer ik me echt super goed, de kindjes zijn echt zo leuk, ik heb één patiëntje, een meisje van 13 of 14 jaar en ze heet Bea (Bie uitgesproken) haar beide benen zijn verlamd en ze is het vrolijkste meisje dat ik ken. Ze kan stappen tussen de parallelle baren wanneer ze haar spalken aan heeft, ze stapt zo graag ook al lukt het niet zo goed maar ze is zo positief dat is echt heel mooi om te zien, ze begint zelfs te dansen als er muziek op staat !

Zo, dat was weeral een veel te lang verhaal maar bon haha hopelijk vonden jullie er wat aan.

Tot snel !

De parel van Afrika: Week 1

Ik heb zoooooo veel te vertellen en zoooo weinig tijd, ik had daarnet al een heel verhaal getypt en ik drukte op een verkeerde knop waardoor ik het helemaal kwijt was! Ik ga het zo kort mogelijk proberen te houden maar ik vrees dat het een lang verhaal zal worden.

Woensdag ging ik voor de eerste keer naar Katalemwa, het project waar ik de komende maand zal werken als kinesitherapeut. Omdat het de eerste keer was dat ik daar naartoe ging, kwam Ritah me ophalen om samen te gaan met de Boda-Boda’s. Onderweg hoorde ik constant “heeee mzungi” dat betekent blanke, vooral voor de kinderen is een blanke hier een hele attractie. Ze staan op straat te zwaaien en te roepen “bye bye mzungi” super schattig!

Ook mijn naam is hier blijkbaar grappig, elke keer als ik zeg dat ik Kato heet beginnen ze te lachen! Dat heeft echter te maken met het feit dat Kato hier een jongensnaam is, wanneer je een jongens tweeling krijgt dan wordt de jongste hier Kato genoemd. Dus ze zeggen constant tegen mij “Kato ? echt ?? Maar jij bent een meisje ! Dat kan toch niet ?” Blijkbaar is niet alleen mijn naam vreemd maar ook het schrijven met mijn linker hand… Ze worden hier van kleins af aan aangeleerd om met rechts te schrijven. Pigmentvlekken kennen ze ook niet, ik heb nu niet veel pigmentvlekjes maar ik heb een paar kleine bruine vlekjes op mijn armen en dan wijzen de daarnaar en vragen ze wat het is, jaa leg het maar eens uit.

Toen we aankwamen op Katalemwa kreeg ik meteen een hele rondleiding op het project. Wat gebeurd er nu precies allemaal op Katalemwa ? Wel kinderen met fysieke beperkingen kunnen tegen een hele lage prijs komen revalideren in Katalemwa. Omdat het de bedoeling is dat deze kinderen nadien terug naar huis gaan wordt er verwacht dat één van de ouders of een ander familielid met het kind mee komt en daar mee volgt hoe het kind verzorgd wordt zodat hij of zij deze verzorging ook kan geven eens het kind terug mee naar huis gaat. Helaas komen kinderen vaak terug omdat ze thuis niet goed genoeg verzorgd worden waardoor hun toestand terug achteruit gaat .
Op het project krijgen de kinderen fysiotherapie, ergotherapie (indien nodig) verpleging, er is ook een learning center waar de kinderen met ernstige beperkingen de basisvaardigheden kunnen leren zoals tanden poetsen, zich wassen en aankleden, naar het toilet gaan,… verder heb je er ook een werkplaats, en dit vind ik nu zo geweldig aan het project, waar ze rolstoelen, krukken, looprekjes, protheses, orthopedische schoenen, spalken en dergelijke maken. Zooo geweldig om te zien, ik ga zo snel mogelijk wat foto’s proberen te maken.

Na de rondleiding mocht ik meteen beginnen werken als kinesitherapeut, de kinesist daar heet Gunfrey ( geen idee of ik het juist schrijf) en is echt een heel vriendelijke man. Mijn eerste patiënt was een jongentje van 9 jaar genaamd Jesemble. Hij had een externe fixator in zijn bovenbeen om het scheef groeien van zijn heupbeen te vermijden, hierdoor kon hij echter zijn been niet goed plooien en daar moest aan gewerkt worden. Ik mobiliseerde zijn been en liet hem krachtoefeningen doen want de kracht in zijn quadriceps was ook niet veel soeps, nadien liet ik hem nog wat fietsen op de hometrainer (jawel dat hebben ze). Van mij mocht hij hierna vertrekken maar Gunfrey wilde hem duidelijk nog even op de “pijnbank” leggen, hij moest met zijn been over de achterrand van een bed gaan liggen waardoor hij op zijn rug lag met zijn knie op de rand en zijn onderbeen afhangend van het bed. Vervolgens werd er een in mijn ogen veel te zwaar gewicht aan zijn onderbeen gehangen waardoor het been geplooid werd,het kind schreeuwde het natuurlijk uit van de pijn. Eigenlijk moest hij zo 15 minuten blijven liggen maar na een kleine 10 minuten heb ik hem losgemaakt want ik had er echt genoeg van. Ik weet dat je vaak mensen pijn moet doen als kinesist maar dit vond ik echt te ver gaan, zeker bij zo’n kindje. Ik zou bij elke patiënt een verhaal kunnen vertellen maar dat zal ik jullie besparen. Ik heb patiënten met brandwonden, heel veel cerebral palsey (verlamming ), kinderen met externe fixators om misvormingen te corrigeren,…

’s middags eet ik mee op het project en dat betekent echte Afrikaanse kost: rijst met bonen en dan nog een soort van plakkerige brij die pousson of zoiets heet maar daar heb ik niet van gegeten want dat zag er heel vreemd uit. De rijst was heel lekker de bonen iets minder maar ik vond het zo ongepast om mijn eten weg te gooien dat ik alles maar heb opgegeten, met mijn handen weliswaar !

De volgende dag nam Gunfrey me mee naar de “village” hier gaan ze twee keer per maand naartoe om te kinderen met beperkingen te behandelen die gewoon thuis wonen… veel te weinig dus. De stichting Hands for hope heeft hier een schooltje opgericht voor de kinderen uit de sloppenwijken, ze kunnen hier voor een klein bedrag elke daar naar school gaan en ’s middags een warme maaltijd eten. Je ziet echt dat de kinderen schoenen dragen die gedoneerd werden want ze zijn veel te groot en helemaal versleten net zoals hun boekentassen, ik zag er eentje van mega mindy dus die komt duidelijk uit België. Tijdens de speeltijd waren de kinderen op een super klein pleintje aan het spelen met een kapotte en bovendien platte bal. Zo ontroeren om te zien hoe gelukkig ze zijn met een kapotte bal. Ik mocht geen foto’s nemen van de spelende kinderen dus ik kan het niet tonen. We bleven hier de hele dag om kinderen met beperkingen te behandelen, ouders uit de sloppenwijken kwamen hier met hun kinderen naartoe, ze moeten hier niets voor betalen. Op het schooltje zag ik voor de eerste keer een kind geslagen worden met een metalen staaf. Eerst had ik totaal niet door wat er aan het gebeuren was, ik hoorde een kind brullen en er stonden allemaal kinderen rond. Toen zag ik de leraar zijn arm heffen en hij bleef maar slaan ! Ik ben meteen weg gelopen want ik weet dat ik daar niets van mag zeggen, zo gaat het daar nu eenmaal… Verschrikkelijk.

De sloppenwijken zijn erger dan ik me had voorgesteld, alles wat je erover hoort is waar en als je het ziet dan merk je pas hoe verschrikkelijk erg het er aan toe gaat. Kinderen lopen rond op blote voeten door de kolen van de vuurtjes die er gestookt worden, afval wordt opgebrand, eten wordt op een kampvuur bereidt,… een toilet moeten ze delen met wel 30 andere mensen en vaak wordt er geld voer gevraagd maar dat kunnen ze natuurlijk niet betalen waardoor ze hun behoefte dan maar in de goot doen. Hun huizen bestaan uit golfplaten, bedekt met zand of gras. Ik voelde me zo schuldig toen ik ’s avonds thuis kwam in mijn heerlijk luxueus appartementje. De armste mensen in ons land zijn rijk ten opzichte van de armste mensen in Oeganda. Ik heb hier echt geen woorden voor.

Verder gaat het hier natuurlijk super goed, dit weekend ben ik vrij dus we gaan samen met de andere vrijwilligers een weekendje naar Jinja, dit is een dorpje gelegen aan de bron van de Nijl. We beginnen met een natuurwandeling en daarna maken we een boottocht op de Nijl. Zo heb ik heb nog lang niet alles verteld maar bon ik ga het hierbij laten.

Mijn excuses voor de spelfouten maar ik heb dit verhaal even heel snel getypt en heb geen tijd om het na te lezen.

Tot snel ! Groetjes Kato