Ik heb zoooooo veel te vertellen en zoooo weinig tijd, ik had daarnet al een heel verhaal getypt en ik drukte op een verkeerde knop waardoor ik het helemaal kwijt was! Ik ga het zo kort mogelijk proberen te houden maar ik vrees dat het een lang verhaal zal worden.

Woensdag ging ik voor de eerste keer naar Katalemwa, het project waar ik de komende maand zal werken als kinesitherapeut. Omdat het de eerste keer was dat ik daar naartoe ging, kwam Ritah me ophalen om samen te gaan met de Boda-Boda’s. Onderweg hoorde ik constant “heeee mzungi” dat betekent blanke, vooral voor de kinderen is een blanke hier een hele attractie. Ze staan op straat te zwaaien en te roepen “bye bye mzungi” super schattig!

Ook mijn naam is hier blijkbaar grappig, elke keer als ik zeg dat ik Kato heet beginnen ze te lachen! Dat heeft echter te maken met het feit dat Kato hier een jongensnaam is, wanneer je een jongens tweeling krijgt dan wordt de jongste hier Kato genoemd. Dus ze zeggen constant tegen mij “Kato ? echt ?? Maar jij bent een meisje ! Dat kan toch niet ?” Blijkbaar is niet alleen mijn naam vreemd maar ook het schrijven met mijn linker hand… Ze worden hier van kleins af aan aangeleerd om met rechts te schrijven. Pigmentvlekken kennen ze ook niet, ik heb nu niet veel pigmentvlekjes maar ik heb een paar kleine bruine vlekjes op mijn armen en dan wijzen de daarnaar en vragen ze wat het is, jaa leg het maar eens uit.

Toen we aankwamen op Katalemwa kreeg ik meteen een hele rondleiding op het project. Wat gebeurd er nu precies allemaal op Katalemwa ? Wel kinderen met fysieke beperkingen kunnen tegen een hele lage prijs komen revalideren in Katalemwa. Omdat het de bedoeling is dat deze kinderen nadien terug naar huis gaan wordt er verwacht dat één van de ouders of een ander familielid met het kind mee komt en daar mee volgt hoe het kind verzorgd wordt zodat hij of zij deze verzorging ook kan geven eens het kind terug mee naar huis gaat. Helaas komen kinderen vaak terug omdat ze thuis niet goed genoeg verzorgd worden waardoor hun toestand terug achteruit gaat .
Op het project krijgen de kinderen fysiotherapie, ergotherapie (indien nodig) verpleging, er is ook een learning center waar de kinderen met ernstige beperkingen de basisvaardigheden kunnen leren zoals tanden poetsen, zich wassen en aankleden, naar het toilet gaan,… verder heb je er ook een werkplaats, en dit vind ik nu zo geweldig aan het project, waar ze rolstoelen, krukken, looprekjes, protheses, orthopedische schoenen, spalken en dergelijke maken. Zooo geweldig om te zien, ik ga zo snel mogelijk wat foto’s proberen te maken.

Na de rondleiding mocht ik meteen beginnen werken als kinesitherapeut, de kinesist daar heet Gunfrey ( geen idee of ik het juist schrijf) en is echt een heel vriendelijke man. Mijn eerste patiënt was een jongentje van 9 jaar genaamd Jesemble. Hij had een externe fixator in zijn bovenbeen om het scheef groeien van zijn heupbeen te vermijden, hierdoor kon hij echter zijn been niet goed plooien en daar moest aan gewerkt worden. Ik mobiliseerde zijn been en liet hem krachtoefeningen doen want de kracht in zijn quadriceps was ook niet veel soeps, nadien liet ik hem nog wat fietsen op de hometrainer (jawel dat hebben ze). Van mij mocht hij hierna vertrekken maar Gunfrey wilde hem duidelijk nog even op de “pijnbank” leggen, hij moest met zijn been over de achterrand van een bed gaan liggen waardoor hij op zijn rug lag met zijn knie op de rand en zijn onderbeen afhangend van het bed. Vervolgens werd er een in mijn ogen veel te zwaar gewicht aan zijn onderbeen gehangen waardoor het been geplooid werd,het kind schreeuwde het natuurlijk uit van de pijn. Eigenlijk moest hij zo 15 minuten blijven liggen maar na een kleine 10 minuten heb ik hem losgemaakt want ik had er echt genoeg van. Ik weet dat je vaak mensen pijn moet doen als kinesist maar dit vond ik echt te ver gaan, zeker bij zo’n kindje. Ik zou bij elke patiënt een verhaal kunnen vertellen maar dat zal ik jullie besparen. Ik heb patiënten met brandwonden, heel veel cerebral palsey (verlamming ), kinderen met externe fixators om misvormingen te corrigeren,…

’s middags eet ik mee op het project en dat betekent echte Afrikaanse kost: rijst met bonen en dan nog een soort van plakkerige brij die pousson of zoiets heet maar daar heb ik niet van gegeten want dat zag er heel vreemd uit. De rijst was heel lekker de bonen iets minder maar ik vond het zo ongepast om mijn eten weg te gooien dat ik alles maar heb opgegeten, met mijn handen weliswaar !

De volgende dag nam Gunfrey me mee naar de “village” hier gaan ze twee keer per maand naartoe om te kinderen met beperkingen te behandelen die gewoon thuis wonen… veel te weinig dus. De stichting Hands for hope heeft hier een schooltje opgericht voor de kinderen uit de sloppenwijken, ze kunnen hier voor een klein bedrag elke daar naar school gaan en ’s middags een warme maaltijd eten. Je ziet echt dat de kinderen schoenen dragen die gedoneerd werden want ze zijn veel te groot en helemaal versleten net zoals hun boekentassen, ik zag er eentje van mega mindy dus die komt duidelijk uit België. Tijdens de speeltijd waren de kinderen op een super klein pleintje aan het spelen met een kapotte en bovendien platte bal. Zo ontroeren om te zien hoe gelukkig ze zijn met een kapotte bal. Ik mocht geen foto’s nemen van de spelende kinderen dus ik kan het niet tonen. We bleven hier de hele dag om kinderen met beperkingen te behandelen, ouders uit de sloppenwijken kwamen hier met hun kinderen naartoe, ze moeten hier niets voor betalen. Op het schooltje zag ik voor de eerste keer een kind geslagen worden met een metalen staaf. Eerst had ik totaal niet door wat er aan het gebeuren was, ik hoorde een kind brullen en er stonden allemaal kinderen rond. Toen zag ik de leraar zijn arm heffen en hij bleef maar slaan ! Ik ben meteen weg gelopen want ik weet dat ik daar niets van mag zeggen, zo gaat het daar nu eenmaal… Verschrikkelijk.

De sloppenwijken zijn erger dan ik me had voorgesteld, alles wat je erover hoort is waar en als je het ziet dan merk je pas hoe verschrikkelijk erg het er aan toe gaat. Kinderen lopen rond op blote voeten door de kolen van de vuurtjes die er gestookt worden, afval wordt opgebrand, eten wordt op een kampvuur bereidt,… een toilet moeten ze delen met wel 30 andere mensen en vaak wordt er geld voer gevraagd maar dat kunnen ze natuurlijk niet betalen waardoor ze hun behoefte dan maar in de goot doen. Hun huizen bestaan uit golfplaten, bedekt met zand of gras. Ik voelde me zo schuldig toen ik ’s avonds thuis kwam in mijn heerlijk luxueus appartementje. De armste mensen in ons land zijn rijk ten opzichte van de armste mensen in Oeganda. Ik heb hier echt geen woorden voor.

Verder gaat het hier natuurlijk super goed, dit weekend ben ik vrij dus we gaan samen met de andere vrijwilligers een weekendje naar Jinja, dit is een dorpje gelegen aan de bron van de Nijl. We beginnen met een natuurwandeling en daarna maken we een boottocht op de Nijl. Zo heb ik heb nog lang niet alles verteld maar bon ik ga het hierbij laten.

Mijn excuses voor de spelfouten maar ik heb dit verhaal even heel snel getypt en heb geen tijd om het na te lezen.

Tot snel ! Groetjes Kato