Vandaag is het al mijn allerlaatste dag hier in Oeganda, ik kan echt niet geloven dat ik nu al weer terug moet. De tijd is hier voorbij gevlogen, het lijkt nog maar een paar dagen geleden dat ik hier voor het eerst kwam en nu, nu je helemaal gewend bent aan de cultuur, het eten, het verkeer, het weer, ... Moet je terug vertrekken naar de gehaastte en gestrestte levensstijl die je had. Mijn laatste dag op het project was met gemengde gevoelens, ik had voor iedereen pannenkoeken gebakken als afscheid, ze krijgen daar twee maal per dag rijst met bonen en ik vond dat ze wel eens wat anders verdienden. De avond voordien heb ik dus als een gek pannenkoeken staan bakken want ik moest er 100 hebben! Maar de blije gezichten van iedereen toen ze de pannenkoeken kregen waren het volledig waard ze kwamen zelfs buigen voor mij om me te bedanken, dat was wel vreemd want dat leek alsof ik een heel belangrijk persoon was ofzo haha maar dat doen ze hier natuurlijk gewoon uit beleefdheid.

Ik vond het vreemd om afscheid te nemen van iedereen want ik weet dat ik deze kinderen waarschijnlijk nooit meer zal terug zien en dat maakte me wel een beetje verdrietig, je hebt namelijk een maand elke dag met deze vrolijke kinderen gewerkt, gelachen, gespeeld, ... En ik moet ze dan ineens achterlaten ( ook al weet ik dat ze in goede handen zijn ). Godfrey gaat me op de hoogte houden van enkele patiënten die ik heel de maand behandeld heb en dan heb ik het over Angel, Bea, Kisembo, Teddy, Trevor, .... En nog zoveel meer. Één patiente ( Rose) gaf me een armbandje en portemonnee als afscheidscadeau, Rose is een zuster van 68 jaar die al een tijdje last had van haar knie en buj mij kwam voor behandelingen manuele therapie. Ze was me heel erg dankbaar voor alles en ze was zo lief! Ze zong me zelfs een afscheidslied, geen woorden voor.

Terwijl ik deze blog schrijf lig ik voor de eerste keer deze maand aan het zwembad, super de luxe, ik kan bijna niet geloven dat ik in Afrika zit haha. Vannacht vertrek ik terug naar België met een dubbel gevoel. Ik kijk er naar uit om iedereen terug te zien maar als ik thuis ben betekent dit ook terug werken, herexamens, thesis af maken, ... kortom het wordt een drukke periode. Al de lieve mensen die ik hier heb leren kennen en die ik moet achterlaten maken het er niet makkelijk op om terug te keren, gelukkig bestaan er tegenwoordig veel manieren om met elkaar in contact te blijven.

Bedankt aan iedereen die mijn blogs las, de reacties waten altijd leuk om te lezen. Verder raad ik iedereen aan om vrijwilligerswerk te doen als je voelt dat je dit graag zou doen, stel het niet uit of denk niet dat je geen tijd hebt... Gewoon doen, het was een onvergetelijke, geweldige ervaring. Ik heb mezelf weer wat beter leren kennen maar heb ook dingen geleerd en gezien waarvan ik totaal geen idee had dat ze bestonden. Ik heb ontzettend leuke mensen leren kennen waarvan het lijkt alsof ik ze al jaren ken en voor degene die nog nooit in Afrika zijn geweest, gewoon doen! Je hebt maar één reis naar Afrika nodig om er verliefd op te worden.

Tot in België!

Groetjes Kato