Wat een verhalen heb ik weer te vertellen, we zijn dit weekend naar Banda island geweest met de vrijwilligers maar ik ga eerst verder vertellen over de vorderingen op het project.
Angel, het meisje waar ik in mijn vorige verhaal over vertelde maakt ondertussen vorderingen en ik ben ook te weten gekomen wat er met haar onderbenen gebeurd is. Ik weet niet precies hoe lang geleden maar ik weet wel dat er een trein over haar onderbenen is gereden, als gevolg daarvan is ze dus op haar knieën beginnen rondwandelen maar uiteindelijk hebben ze haar onderbenen dan toch geamputeerd. Toch liep ze nog steeds rond op haar knieën waardoor haar benen dus constant gebogen zijn en waardoor we haar spieren steeds terug moeten gaan op stretchen. Bovendien is de wonde aan haar linker stomp nog steeds niet helemaal dicht en bij het stretchen trekken we die onbewust dus eigenlijk terug een beetje open en ik denk dat dit de voornaamste reden is voor de pijn tijdens het stretchen. Dat ze constant op haar knieën rond liep vond ik eigenlijk echt geen goed idee aangezien ze haar knieën zo ook contant gebogen hield. Daarom stelde ik voor of we geen rolstoel of iets konden regelen voor haar zodat ze zich wat makkelijker kon verplaatsten en haar knieën kon strekken zodat haar wond ook in gestrekte positie dicht kon groeien. Binnen het uur was dit in orde, ze respecteren mijn mening echt wel heel erg en dat vind ik wel leuk. Godfrey vraagt ook constant wat ik ervan denk en hoe ik het zou doen dus dat apprecieer ik wel. Verder had ik voorgesteld op Angel twee maal per dag te behandelen aangezien haar ouders niet op het project zijn en ze verder dus niemand anders heeft om samen de oefeningen te doen. Ze waren zo blij dat ik dat wilde doen, dat vond ik echt heel vreemd want ik zit anders in de namiddag toch heel vaak zonder patiënten dus ik snap niet dat ze zelf niet op dat idee gekomen zijn. Hopelijk gaan we nu snel vorderingen boeken met Angel.

Op donderdag kwam Trevor voor de eerste keer langs in de kinesitherapie zaal. Een jongen van vier jaar met kinderverlamming, hij had net zijn spalken gekregen en we gingen voor de eerste keer proberen de stappen tussen de parallelle barren. In het begin leek hij net op Bambi die voor de eerste keer op zijn pootjes stond, echt super schattig want hij had nog nooit gestapt dus hij had nog geen controle over zijn benen en hij zwaaide zijn benen veel te ver naar voor of naar opzij waardoor hij bijna in spagaat viel. Na een paar minuten begonnen zijn armen helemaal te trillen van vermoeidheid maar hij wilde niet stoppen! Ondertussen gaat het stappen al veel beter maar hij heeft nog altijd weinig controle over zijn linker been dus daar moeten we op blijven oefenen.

Mijn werkweek eindigde op donderdag want op vrijdag vertrokken we dus naar Banda island, een eiland ergens op Lake Victoria. Om daar te geraken moesten we eerst een boottocht maken van 2 uur en 30 minuten en omdat er in Lake victoria een parasiet zit werden we de boot in gedragen haha super grappig maar eigenlijk was dat helemaal niet nodig want ik heb er heel het weekend in gezwommen, we moeten gewoon zorgen dat we na 6 weken even pilletjes innemen zodat de parasiet niet actief kan worden. We waren met een groep van ongeveer 16 personen op het eiland, super gezellig. Aan de andere kant van het eiland was er een klein vissersdorpje waar ongeveer 400 mensen woonden. We zijn naar dat dorpje gewandeld en Andrew de eigenaar van het eiland zei dat wanneer je bang was voor spinnen je beter mee kon gaan met de boot, maar ik vond dat ik niet flauw moest doen en dat ik mee moest wandelen. Spinnen zo groot als mijn hand tegengekomen!!!!!!! Maar ik ben toch blij dat ik mee gewandeld ben want op een gegeven moment stonden we op het hoogste punt van het eiland en dat was echt onbeschrijfelijk mooi.

We sliepen in tenten en blijkbaar was ik de eerste nacht gillend wakker geworden “ aaah er zit een kei grote spin in de tent !” Gelukkig heeft Tirzah me toen wakker gemaakt hahaha ja als je die spinnen had gezien dan had je ook nachtmerries gekregen hoor, zeker als je zo’n panische angst voor spinnen hebt als ik. Heerlijk was het daar en het eten was vers gevangen vis met heerlijke zelfgemaakte frietjes, we hebben daar geen honger geleden en ik was blij dat het eens wat anders was dan rijst met bonen. In Lake victoria zitten er nijlparden en krokodillen gelukkig komt het nijlpaard dat in de buurt van Banda Island zit alleen maar ’s nachts opdagen, dan komt het zelfs soms op het langs wat rondsnuffelen.

Ik denk dat dit weekend de enige moment was dat ik een klein beetje kleur heb kunnen opdoen want op het werk zit ik constant binnen, ik heb me zoooooo goed ingesmeerd met een sunblock en toch ben ik verbrand, de rest smeerde zich maar half zo vaak in dus ik was nog aan het zeggen dat ik de enige ging zijn die niet ging verbranden maar nee… de enige die verbrand was. Dit weekend hebben we dus echt niets gedaan behalve gezwommen en in de zon gelegen.
De kinderen op het eiland moeten naar school op een ander eiland maar op die school worden de kinderen echt mishandeld daarom willen Andrew en zijn vriendin Nora een school opstarten op het eiland, ik hoop voor hen dat het allemaal in orde komt want je merkt echt aan sommige kinderen dat ze niet meer durven praten omdat ze geslagen worden op die andere school als ze praten omdat ze daar met 50 in een klas zitten.

Na een heerlijk weekend relaxen vertrokken we terug naar huis, toen we na de lange boottocht weer aankwamen in Entebbe renden alle mannen het water in en begonnen ze aan onze armen te trekken om ons uit de boot te dragen, op die moment voelde ik me echt niet op mijn gemak want er werd langs alle kanten aan ons en onze bagage getrokken. Uiteindelijk heb ik me gewoon uit de boot laten dragen en is alles goed gekomen maar er was een gezin bij met kinderen en ze trokken die kinderen dus ook uit de boot! Gelukkig is de vader toen goed kwaad geworden en is alles goed komen hoor.

Voila en vandaag was het de eerste werkdag van week drie al ! :-(( het gaat echt veel te snel voorbij, het enige positieve puntje daaraan is dat ik mijn vriend snel weer terug zie haha. Godfey zit me ook nog steeds te overtuigen om minstens twee jaar daar te blijven, hij snapt precies niet dat ik terug moet gaan werken in België. Ik had ook nog een serieus gesprek gehad met Godfrey over het leven in Oeganda en je kan gewoon niet geloven hoe weinig hij verdiend. Per maand krijgt hij 400 000 Shilling dat is dus ongeveer € 150 daar zou je in België gewoon niet van kunnen overleven! Dat is dan het loon van iemand die gestudeerd heeft he, ik denk wel dat hij recht heeft op een hoger loon maar op de één of andere reden moet hij daar nog even op wachten. Volgens mij kom ik hier echt over als een verwend nest want ik zei bijvoorbeeld dat ik ook echt niet snapte waarom de lokale mensen geen helm dragen als ze meerijden met een Boda boda, dat is echt zo gevaarlijk zei ik. Godfrey antwoordde hierop “ja ik weet het maar we hebben geen geld om een helm te kopen” Toen wist ik natuurlijk even niet meer wat zeggen.

Hoe weinig de mensen hier ook hebben, ze zijn hier echt wel gelukkig. Ik ben in totaal een uur per dag onderweg naar het werk en dan kijk ik altijd rond, de mensen staan altijd op straat te babbelen, de kinderen zijn met elkaar aan het spelen want ze hebben natuurlijk helemaal geen tv, ipad, computer of weet ik veel wat. Ondertussen ben ik wel gewend aan de armoede en de cultuur hier, voor mij is het gewoon even een schok omdat ik weet hoe anders ik leef, hoe verwend ik ben en hoe goed ik het heb maar de mensen hier weten niet beter en zijn gelukkig met hoe ze leven ( de meeste toch) ik denk zelfs dat sommige gelukkiger zijn dan de mensen in België.

Zo dat was weer een heel lange blog post maat ik kon hem niet korter maken en nu heb ik zelfs nog niet alles verteld. Oh ja aan iedereen die ik beloofd had een kaartje te sturen, dat kan ik helaas niet doen want ze hebben hier geen post denk ik. Ze hebben hier zelfs ook geen straatnamen en krijgen hier zelf ook geen post aan.