Vandaag neem ik even de tijd om nog een blog bericht te posten aangezien ik het vandaag voor de eerste keer echt moeilijk heb gehad. Oke ik heb al wat verteld over de sloppenwijken en dat dit voor mij heel erg wennen was maar wat ik vandaag heb meegemaakt ging alles te boven.

Gisteren had ik een super fijne werkdag gehad, heel erg veel patiënten en Godfrey had zelfs een aantal rugpatiënten laten komen zodat hij kon zien hoe ik manuele therapie toe pas. Ik heb hem dan ook een heel gemakkelijke manipulatie geleerd van de bovenrug, een tractiemanipulatie waar je niets verkeerd mee kan doen en toen die manipulatie lukte was het echt feest, hij was zo blij!

Over Angel hebben we vandaag ook gebrainstormd want behandelen haar nu wel twee keer per dag maar ik denk echt dat ze me haat want ze schreeuwt het uit van de pijn als ik haar benen probeer te strekken en er zit dan nog niet eens rek op haar spieren. Ze heeft volgens mij ook ongelofelijk veel last van fantoompijn, dan heeft ze dus pijn in het deel van haar been of voet die er eigenlijk niet meer zijn. Bij ons in België krijg je pijnstillers en medicatie om de fantoompijn te verminderen maar dit meisje heeft niets, zelfs geen gewone pijnstiller. Mijn hart breekt telkens weer als ik haar zo zie huilen en Godfrey komt dan nog even lekker hard bijduwen want ik ben veel te soft, “jij kan niet tegen huilende kinderen he?” ik probeer de kinderen altijd zo min mogelijk pijn te doen terwijl ik toch bereik wat er bereikt moet worden en als ze huilen probeer ik ze nadien altijd te troosten maar dat doet hier niemand. Is dat nu zo’n rare eigenschap van mij, de neiging te hebben om kinderen te troosten die je net pijn hebt gedaan ?
We hebben vandaag nog maar eens besproken wat we zouden kunnen doen om niet telkens weer van nul af aan te moeten beginnen. Ik stelde voor om een soort van spalk te maken waar ze mee kon slapen of die ze gewoon overdag kon dragen, een soort van spalk die langs de voorkant open is en waar ze haar been dan in moet leggen maar dat zou ze constant zelf uit doen dus dat idee werd afgevoerd. De rest stelde voor om haar knie in te gipsen maar dat leek mij dan weer geen goed idee aangezien haar spieren dan ook weer zouden verslappen en haar gewricht zou gaan verstijven dus nu weten we eigenlijk niet wat we nog meer zouden kunnen doen. Hopelijk vinden we nog een oplossing.

Vanmiddag kwam er een groepje schoolkinderen uit de sloppenwijken langs, de sociale werkers van de school namen de kinderen met beperkingen voor de eerste keer mee naar Katalemwa. Een heel erg lief meisje van 8 jaar oud kwam op krukken de kinézaal binnen “gewandeld” haar onderbenen waren verlamd. Toen ik haar enkels wilden gaan mobiliseren zag ik dat ze allemaal wonden aan haar tenen had, haar kleine teen was zelfs helemaal weg… Ik dacht eerst dat het gewoon allemaal wondjes waren van haar schoenen maar blijkbaar waren het ratten die het vlees hadden opgegeten. Ik kon dit echt niet geloven maar Joshua en Godfrey deden er heel luchtig over en zeiden dat er nu eenmaal ratten zitten in de sloppenwijken en dat ze daar niet veel aan konden doen aangezien de mensen daar vaak maar één ruimte hebben om te koken en te slapen. Toch kon ik me hier absoluut niet bij neerleggen, toen ik het verhaal hoorde moest ik zo hard vechten tegen mijn tranen, dit kon gewoon niet waar zijn. Ik vroeg de sociale werkster van de school hoe haar thuis situatie was maar ze konden me daar geen antwoord op geven aangezien ze het meisje enkel op school zagen. Wel wisten ze dat de moeder nu in het ziekenhuis was omdat ze moest bevallen dus vermoedelijk is dit meisje alleen thuis, Godfrey dacht ook dat de moeder gewoon niet naar het kindje om keek omdat ze een lichamelijke beperking heeft en dat gebeurd blijkbaar wel vaker in de sloppenwijk, ouders wachten dan gewoon tot het kind sterft maar dit kind heeft natuurlijk maar een lichte beperking !
Ik kon mijn oren niet geloven, ik heb de verpleging gevraagd om de wonden te verzorgen want dat hadden ze dus niet gedaan he, de dokter had haar gewoon doorgestuurd naar ons en niet naar de verpleging. Aan de sociale werkers heb ik gevraagd om toch contact op te nemen met de ouders of uit te zoeken waar ze wonen, dan kan er iemand van het project de ouders opzoeken om even uit te leggen wat er allemaal aan de hand is en hoe ze hier mee moeten omgaan. Ik hoop echt dat ik mee mag, zodat we de ouders duidelijk kunnen maken dat de wonden verzorgd moeten worden want dit meisje heeft natuurlijk ook geen gevoel in haar voeten en voelt die pijn niet. Bovendien gaat ze waarschijnlijk nog een ziekte oplopen of al hebben opgelopen door de ratten.
In het begin waren Godfrey en Joshua me een beetje aan het uitlachen omdat ik zo heftig reageerde op het verhaal van het meisje maar toen ze zagen dat ik het er echt moeilijk mee had zeiden ze zelf nog nooit zo iets heftig gezien te hebben en dat ze er echt alles aan zouden doen om de ouders te zoeken en om het probleem aan te pakken. We waren samen naar oplossingen aan het zoeken en toen kon ik mijn tranen niet meer tegen houden, ik begon daar te wenen seg oooh ik schaamde me zo want nu voelde ik me het verwende Belgische meisje dat nergens tegen kan. Ik kreeg de zielige grote ogen van dat meisje niet meer uit mijn hoofd, wetende dat haar wonden veroorzaakt werden door ratten ! Gisteren vertelde ik nog over grote spinnen en hoe bang ik daar voor was, dat is niets in vergelijking met dit verhaal. Heel de dag moest ik me inhouden om er niet aan terug te denken want dan schoten de tranen meteen terug in mijn ogen.

Momenteel heb ik echt geen zin om over twee weken terug naar huis te gaan, ik wil mijn patiënten kunnen opvolgen en zien beter worden, ik wil dit meisje opvolgen en haar ouders opzoeken, zorgen dat haar wonden genezen en een oplossing zoeken voor het rattenprobleem. Helaas moet je die dingen van je kunnen afzetten en realistisch zijn ook al weet je nu wat er allemaal gaande is aan de andere kant van de wereld. Toch hoop ik nog iets te kunnen betekenen voor dit meisje voor ik weer naar huis toe ga. If you change nothing, nothing will change.