Dit weekend zijn we dus met alle vrijwilligers een weekendje naar Jinja geweest, dit is een stadje aan de bron van de Nijl. We vertrokken zaterdagochtend om 8 uur maar onze gids was er natuurlijk pas tegen half 9 (zo gaat dat hier in Oeganda). We moesten eerst ongeveer twee uur rijden naar Mariba forest want daar gingen we een wandeling maken. Mariba forest is het tweede grootste forest in Oeganda, er zaten allerlei soorten dieren en insecten zoals luipaarden en apen en dergelijke. Gelukkig hebben zijn we geen luipaard tegen gekomen maar de apen hebben we wel gezien, het was wel leuk om eens apen in het wild tegen te komen, ze sprongen van boom naar boom boven onze hoofden. Gelukkig ook geen vieze spinnen tegengekomen, wel een hele grote duizendpoot maar dat is nog altijd minder vies dan een spin vind ik. Na onze wandeling zette we onze toch verder naar Jinja, daar aten we eerst iets, een soort van gegrild broodje maar het was ook weer niet lekker (ik mis het Belgische eten al wel).

Toen we eindelijk aankwamen aan de Nijl gingen we met de boot naar de plaats waar Lake Victoria eindigt en de Nijl begint. We mochten in het water gaan en dus echt op de bron van de Nijl poseren voor een foto, ik had voor de zekerheid toch maar even gevraagd of er geen krokodillen of nijlpaarden zaten maar die kwamen niet voor in dit deel van de Nijl dus de kust was veilig haha. Ongelofelijk mooi op en rond de Nijl en hier gingen we dus nog een heel weekend verblijven !

Na ons boottochtje reden we verder naar de plaats waar we gingen overnachten het was een soort hostel: “Nile River camp” Toen we onze kamer zagen dacht ik wel even neeeeeeeeeeeee hier ga ik geen oog dicht doen, er zaten allemaal insecten binnen en het plafond was gemaakt van allemaal bamboe takjes waar dus sowieso ook heel veel beesten tussen zaten en ja als er iets is waar ik vies van ben…. beestjes, juist ja. Maar bon je bent in Afrika dus je moet niet flauw doen, buiten de kamers was het er trouwens geweldig ! Een prachtige zonsondergang en we hadden voor het eerst lekker gegeten dus het dat was allemaal prima, de aapjes liepen hier ook gewoon over het gras en slingerde van boom tot boom dus de avond was perfect. Maar toen moesten we gaan slapen….Natuurlijk zat er net een salamander binnen toen we gingen slapen, Haha ik had heel mijn trui aangedaan en mijn kap over mijn hoofd getrokken, broek in mijn sokken gestoken en me volledig ingesmeerd met muggenmelk om de insecten weg te houden (we hadden namelijk ook geen klamboe daar) en dan nog eens mijn deken over mijn hoofd getrokken. Daardoor had ik het natuurlijk veeeeeeeel te warm haha waardoor ik helemaal niet kon slapen dus ik zei tegen mezelf kom op Kato niet flauw doen, toen heb ik me dus wat comfortabeler gelegd en ben ik in slaap gevallen (jeeej).

De volgende ochtend bracht onze gids ons naar een craft market, daar konden we allerlei souvenirs kopen. Ze hadden echt zo veel leuke dingen maar uiteindelijk heb ik helemaal niet zo veel gekocht, voor één keer heb ik me kunnen inhouden hoewel alles hier echt heel goedkoop is, een flesje coca cola kost hier nog geen euro. Om ons weekendje af te sluiten gingen we paardrijden langs de Nijl, echt geweldig ! Ik was wel een beetje zenuwachtig in het begin want het was al heel lang geleden dat ik nog eens op een paard had gezeten en omdat ik de grootste was moest ik op het grootste paard. Gelukkig voelde ik me helemaal op mijn gemak want de paarden waarden super goed getraind. Degene die wat sneller wilden gaan mochten mee in draf en galop, dat heb ik dus gedaan. Draven had ik vroeger al eens gedaan maar galop was de eerste keer hahaha de mensen die beweren dat paardrijden geen sport is hebben echt nog nooit op een paard gezeten of hebben er enkel op gezeten en gewandeld want oh boy ik ben vandaag zo stijf als iets in mijn knieën en benen. Ik ben er bovendien ook bijna afgevallen en niet tijdens het galopperen hoor gewoon tijdens het stappen, we wandelden namelijk door de sloppenwijken en dan zo een stuk langs de Nijl. Toen we voorbij een paar kinderen kwamen deden die mijn paard schrikken, ik weet niet precies wat er gebeurde maar ik weet wel dat ik ineens naast mijn paard hing, één been nog in de stijgbeugel dus ik kon me nog rechttrekken haha. We deden echt een hele mooie tocht langs het water dat was echt onbeschrijfelijk mooi , als we nu iets later waren geweest hadden we dit dus tijdens de zonsondergang gedaan , stel je voor zeg.

Vervolgens wat het tijd om terug naar Kampala te gaan, daar zijn we nog een pizza gaan eten en eindelijk konden gaan slapen want ik was echt helemaal kapot.

Allemaal goed en wel maar ik ben hier natuurlijk om vrijwilligerswerk te doen dus vanmorgen om negen uur begon ik weer aan een nieuwe werkdag. Weer heel wat nieuwe kinderen gezien en weer wat vorderingen gemaakt met enkele kinderen maar toch vond ik vandaag niet zo’n leuke werkdag. Ik had helemaal geen gevoel van voldoening of zoiets, Gunfrey heeft vandaag namelijk maar één patiënt gedaan en de rest heb ik allemaal behandeld dus ik had echt het gevoel dat ik hier evengoed niet had kunnen zijn. Natuurlijk ben ik het ook gewoon om door te werken dus we waren tegen twee uur klaar. Toen hebben we gegeten (rijst met bonen, wat anders…) en heb ik letterlijk tot vier uur moeten wachten tot er nog een patiënt terug was van school, om half zes was ik klaar. Met andere woorden ik heb heel de dag niets gedaan en toch heb ik moeten “overwerken”. Dat wachten en stilzitten vond ik dus echt verschrikkelijk, dat zijn wij ook helemaal niet gewoon, wij zijn altijd bezig met werken in België ! Ik ben dan maar bij de ergotherapie gaan helpen en met wat kindjes gaan spelen maar ze kunnen natuurlijk niet echt spelletjes spelen omwille van hun beperkingen. Ik heb ook even met Gunfrey overlegd wat we zouden kunnen verbeteren aan het kiné lokaal, nu gaan we met een deel van het ingezamelde geld gordijntjes plaatsten om de kamer op de delen zodat de kinderen een beetje meer privacy hebben, nu staat de deur heel de tijd open, iedereen loopt binnen en buiten terwijl die kinderen op tafel liggen dus zo geven we ze iets meer privacy. Verder zou ik graag nog wat hulpmidden willen doneren om wat krachtoefeningen te kunnen doen want dat hebben de kinderen hier echt nodig maar we hebben hier niet het nodige materiaal dus we moeten steeds improviseren en dat is niet altijd handig.

Vandaag heb ik ook kennis gemaakt met een super schattig patiëntje genaamd Kato, dat wil dus zeggen dat het een tweeling is waarvan hij de jongste is. Super schattig ventje van ongeveer 3 jaar met een groot gezwel in zijn nek dat ze nog moesten weg halen. Hij wilde heel de tijd met me spelen, echt ik zou hem zo mee naar huis kunnen nemen (maar dat zou ik met alle kinderen kunnen).

Als ik patiënten heb dan amuseer ik me echt super goed, de kindjes zijn echt zo leuk, ik heb één patiëntje, een meisje van 13 of 14 jaar en ze heet Bea (Bie uitgesproken) haar beide benen zijn verlamd en ze is het vrolijkste meisje dat ik ken. Ze kan stappen tussen de parallelle baren wanneer ze haar spalken aan heeft, ze stapt zo graag ook al lukt het niet zo goed maar ze is zo positief dat is echt heel mooi om te zien, ze begint zelfs te dansen als er muziek op staat !

Zo, dat was weeral een veel te lang verhaal maar bon haha hopelijk vonden jullie er wat aan.

Tot snel !