Vandaag zal ik even wat meer vertellen over het werk dat ik hier doe, dat is tenslotte waar het hier eigenlijk om gaat. In Katalemwa behandel ik veel kinderen met cerebral palsy of kinderverlamming, omwille van die verlamming vertonen hun spieren in benen en/of armen heel erg veel spasticiteit waardoor hun voetjes en benen vaak in een gebogen positie staan. Als de kinderen hier voor de eerste keer aankomen is het vaak zo erg dat ze het uitschreeuwen van de pijn als we hun ledematen willen stretchen, daarom worden ze vaak ingegipst zodat we de ledematen telkens verder en verder in een normale positie kunnen brengen, wanneer dat gelukt is worden er indien nodig spalken gemaakt zodat we kunnen proberen om te staan en eventueel te stappen. Je ziet er echt ongelofelijke resultaten mee als je vergelijkt hoe de kinderen oorspronkelijk aankwamen in Katalemwa. Van de ouder die het kind vergezeld, wordt verwacht om bij het kind te blijven tijdens de kinesitherapie sessies en mee te helpen zodat ze het nadien thuis zelf kunnen doen.

Angel is een meisje van 14 jaar waarbij beide onderbenen geamputeerd werden, voor de amputatie wandelde ze rond met haar knieën in schoenen waardoor ze haar onderbenen niet moest gebruiken. Ik weet niet wat er precies mis was met haar onderbenen maar nu zijn ze dus geamputeerd. Omdat Angel altijd met gebogen knieën rond “wandelde” heeft ze nu heel veel problemen met het strekken van haar knieën, terwijl dat heel belangrijk is om met haar prothesen te kunnen stappen. We zijn nu dus volop bezig met het stretchen van haar hamstrings maar dat doet ongelofelijk veel pijn voor haar, heel zielig want die kinderen hier beginnen niet te wenen maar het is eerder een soort gejammer. Gelukkig kon ze erna weer terug lachen. Angel heeft speciale prothesen gedoneerd gekregen van een man uit Nieuw-Zeeland.

De kinderen hier luisteren eigenlijk wel niet zo goed naar mij haha ik denk dat ik te lief ben. Als Godfey ( ik weet nu eindelijk hoe je zijn naam spelt) nog maar boos kijkt en zijn wijsvinger op steekt dan luisteren die kinderen meteen ! De mensen hier gaan wel heel hardhandig om met hun kinderen moet ik zeggen, baby’s worden hier gewoon aan hun arm opgetild, ik ben heel de tijd bang dat ze die schouder uit de kom gaan trekken!

Ik behandel hier nu ook een aantal patiënten die een dropvoet ontwikkelden na een injectie: post injection paralysis zoals ze het hier noemen. In België komt dat gelukkig bijna niet voor terwijl ik hier nu al drie kindjes behandel met dit probleem. We hebben hier geen elektrische stimulator ter beschikking dus we kunnen ook niet nagaan of de spier eventueel op die manier geactiveerd zou kunnen worden. Nu zorg ik er gewoon voor dat zijn voet soepel genoeg blijft en doen we wat oefeningen om de sensibiliteit na te gaan, hij moet dan zijn ogen sluiten terwijl ik zijn voet aanraak of er wat aan krab als hij het voelt moet hij me aanduiden waar hij het voelt. Verder doen we wat stabiliteit oefeningetjes.

Het is hier echt wel heel erg leuk, ik voel me al helemaal thuis, de mensen zijn hier echt zo vriendelijk. Daar kunnen de verzuurde Antwerpenaren nog wat van leren. Morgen worden ook de gordijntjes al opgehangen in de kiné zaal, als het over geld doneren gaat dan kunnen ze plots snel werken hoor dat is ongelofelijk haha.

Het is hier trouwens super goed weer, warm en ik heb hier nog geen druppel regen gezien. Blijkbaar ben ik net op de juiste moment gekomen want in juni en augustus zou het ongelofelijk veel regenen en in juli is het meestal goed weer (jeeeej).

Zo nu weten jullie wat meer over mijn patiënten hier op Katalemwa.